Het andere van de ander dat ik zelf niet ben.
Het andere van de ander dat ik zelf niet ben, is wat ik nodig heb voor mijn privé rijkdom. Give it to me, my precious.
Het vermogen om spijt te betuigen, dezer dagen krachtig geagendeerd door de jeugdfilm Spijt! is een capaciteit om jaloers op te zijn. Spijt lijkt lastig maar het is enkel bevrijdend.
Het vermogen om je ergens voor te schamen. Stilletjes van binnen tot en met het schaamrood op de kaken. Een weldaad als je het jezelf toestaat.
Het vermogen om een lastige confrontatie of een pijnlijke situatie niet uit de weg te gaan. In de line of fire van kwetsbaarheid gaan staan en toegeven dat jij met je ‘almightyness’ het …. niet weet. What a relief!
Iedereen stikt in een surplus van zichzelf, vergaat in een overvloed van zichzelf, verzuipt in een spiegelbeeld van zichzelf: zelfverbetering, zelfoptimalisering, zelfverheerlijking, de dood in de pot.
Wat doet de jeugd?
De jeugd is heus niet zo heel erg vreselijk heilig, bijzonder en anders dan de generaties 20+, maar in ieder geval wel 24/7 in serious request. Request naar wat er toe doet, naar wat je doet trillen, shaken, voelen en beroeren.
Wat heb je daarvoor nodig?
Trial & error.
Explosiviteit.
Impulsiviteit.
Dingen doen zonder ze te begrijpen.
Dingen laten omdat het niet goed voelt.
Dingen opzoeken omdat je ze nog niet kent.
Jongeren van deze generatie doen dingen zonder heel diep na te denken over wat er kan gebeuren etc. Denk aan aankopen, kleding, gadgets etc. vakanties die gewoon geboekt worden zonder pardon omdat jongeren graag een leuke tijd willen, dus geld speelt dan niet zo’n hele grote rol. Wat betreft de oudere generaties die willen weten waar ze iets voor doen en wat het in de toekomst kan brengen en dat kan ook van alles zijn: denk aan een moeder die toch maar liever 8 weken wacht tot de vliegtickets goedkoper zijn. Of iemand van de vorige generatie toch veel langer twijfelt over oké wat doe ik op m’n brood jam of kaas? Deze generatie eet desnoods alleen het broodje omdat hij of zij geen zin of tijd heeft om te kiezen en anders pakt hij of zij maar wat.
Samenwerking: iedereen heeft er zijn mond van vol en niemand weet hoe het moet. Samenwerking betekent ‘de werking’ tussen de een en de ander z’n werk laten doen. Verlangen naar het andere van de ander in jezelf.
Check this: iemand is deels ‘zoals jijzelf’. En dat geeft een feest van herkenning! En vanwege het feest wordt het andere deel makkelijk vergeten: het verschil, het andere van de ander. Dat is ook deels storend, want dat is helemaal niet zoals jij bent. En dat, is eigenlijk maar lastig. Want het kost moeite om dat àndere deel van de ander bevestigd te krijgen, lief te hebben, te omarmen en erop te vertrouwen. Omdat het voor mij onbekend is, voor mij derhalve ongekend is. En daardoor ‘out of my control’ en ‘out of my league’.
Als de ander iets doet wat jij normaal doet, kun je het niet herkennen als waardevol. Zowel positief als negatief: als een ander iets moois doet wat jij normaal doet, had jij dat zelf moeten doen, als de ander iets lelijks doet wat jij normaal doet kun je het alleen maar afkeuren, in plaats van herkennen dat jij het zelf meestal ook doet.
Samenwerking is weten dat je elkaar nooit kunt bereiken, hoogstens benaderen. Het is juist ook dat, wat ego-verstorend werkt.
Het andere van de ander dat ik zelf niet ben is wat ik nodig heb voor mijn persoonlijke rijkdom. Give it to me, my precious.
